|
|
Op het Gouden Feest mijner
Grootouders
2 Februari 1885
Al vergaan weldra de bloemen
valt hun bloesem spoedig af
Eene bloem, zoo schoon, zoo teder
Boog het kelkje nooit ter needer
En blijv bij u tot in het graf
’t is de bloem van 't huwelijksleven,
Van rustloos werken, zorgen,streven;
Het was Gods wijze vaderhand,
Die in uw hart haar heeft geplant.
Groen waren hare eerste blaâren
Thans is zij gansch met goud belaân,
En, mocht de Hovenier haar sparen,
Gij ziet er diamanten aan
|
|
